Ik kijk, ik verdwijn en dan opnieuw ijken.
Zo gaat t ongeveer als ik me verbind met het proces van zintuigelijk waarnemen.
Mezelf terughouden en de waarneming laten groeien, daarna moedige verbinding met wat dan ontstaat.
De zintuigen leiden me naar een omhulling waar ik in een spiegel van mijn innerlijk kijk.
Een groot sprookjesboek, en net zo onbegrijpelijk soms. Waarneming wordt beeld en beeld wordt waarneming.
Het spannende van jezelf kort verliezen om een echte ervaring te kunnen hebben met dat wat er is, is soms ook eng.
'Klopt' het wel? Het ijken is de toets, en dat gebeurt dan inderdaad met het hart, bij mij dan, ik voel dan dan t klopt, en dan wordt het levend.
Levende ervaring in een pure waarneming.