Bij deze stof heb ik lang zitten puzzelen voordat ik de schaar erin durfde te zetten.
Die megabloem mocht niet teveel gewicht krijgen. Daarvoor was die te zwaar voor deze kleine stoel. Met de vogeltjes bleek iets geheimzinnigs aan de hand, ze leken allemaal een klein verhaaltje te vertellen. Gaan we hier een nestje bouwen? Of:wil jij met mij dansen, zeg maar paren?
En ik wist zeker dat ik die verhaaltjes de meeste ruimte wilde geven voor deze kleine stoel. Omdat ie dan niet zou bezwijken onder de impact van teveel indigo en teveel lijnen.
Dat pakte goed uit.
Ik was tevreden over mijn knipschema, heerlijke vrijheid door plenty of stof!
Op een goed moment moet je dus kleine knipjes maken, dan kun je de stof om een pootje of armlegger heenvouwen.
Dit is een eng klusje, knip je te ver dan komt er een kier of gat, bij niet ver genoeg blijft er een bobbel achter. Doordat op een goed moment de spanning wordt gekozen en de stof vasrgezet, verschijnt ook, in samenspel met de vulling en curve van de ondergrond, het eindresultaat. Ook zie je dan of het knipje èn om het pootje goed zit èn de juiste symmetrie in het patroon gehandhaaft blijft, soms had ik t liever drie mm naar rechts of naar links gehad. Dit patroon is nogal dwingend.
Het eist evenwicht.
Zoek de minitieuze foutjes, waar t evenwicht verstoord wordt. Net zo lastig te vinden als de fouten in een tekening uit de donald duck vroeger.
Ze zijn voor mij de details die van een mug een olifant maken. Compleet uit evenwicht.
Alleen milde innerlijke afstand, geen 'priemende' ogen, en de magie van de lijnen over het gespannen oppervlak, maken van 10 kleine foutjes een lust voor het oog.
Alsof ik naar kunstschaatsen zit te kijken. Zo moeiteloos glijdt mijn oog over de stoeloppervlak. En net als die kunstschaatser voelt mijn oog zich zweven, de krullen tekenend.